Merhabalar nihayet  evime geri döndüm iki duyguyu bir arada yaşıyorum, sevdiklerimden ayrılmanın hüznü diğer tarafta kavuşmanın verdiği seviçle bir arada yaşamak bu olsa gerek.Ne yapalım iyi olsunlar sağlık olsunlarda bir tek sıkıntımız kavuşmak olsun ,onunda çaresi var çünkü,çok özlediğim zaman atlar tekrar  giderim yine.Gelir gelmez bilgisayara çektiğim resimleri yükledim bu resimleride arasından bulup hemen hazırladım.Oğlumun çalışma yoğunluğundan kaldığım sürece torunumla ilgilendiğim için fazla bir yerlere gidemedim ama hava güzel olduğu zaman torunumu Denizlini  şehir merkezindeki meşhur incili parkına götürdüm her gidişimizde bıkmadan sorduğu bu ne anne(henüz babanne diyemiyor kestirmeden anne diye sesleniyor)dediğinde her sorduğunda  benden sorduğu şeyin cevabını alınca yüzündeki mutluluk ifadesini tasavur edemessiniz,ancak torunu olan yada küçük çocuğu olan ne demek istediğimi analar.Bir de annane demesini öğrenmiş kuzum beni göstererk bu annane diyor.Kızım ben annane değilim babanneyim deyince bilir kisi edasıyla sevimli sevimli ben annane olmadığını biliyorum ama babanne diyemiyorum hı hı diye kafa sallıyor.Torun sevgisi böyle tatlı bir şey her hareketini sevimli şirin geliyor yaptığı herşey içine mutluluk veriyor insanın hamdolsun rabbime iyiki varlar.İpeğim sen büyüdüğün zaman inşallah o günlerde gelir okumayı öğrenip, belki bu geçirdiğimiz günleri  hatırlamayacaksın, belkide sana bahsettikleri zaman merak edip okursun benim gönlümde hatıra kalan tatlı anılar yazarken hüzünlensemde, umarım sen okurken seni gülümsetir.

İncili Park Sevinç Ve Hüzün yazısına devam et →